‘It is how the familiar and the unknown touch each other that makes things interesting’
(Bruce Nauman)
Herkenbare vormen die plots overgaan in ondefinieerbare zilveren ‘vertakkingen’, en die ons oog misleiden en anders doen kijken; ze vormen het ondoorgrondelijke universum van de juweelkunstenaar Cathalijne Postma. In haar meest recente broches (2008-2009) lijken diverse, geassembleerde zilveren vormen organisch met elkaar versmolten te zijn, alsof ze al eeuwig samengaan. Dikwijls zijn er herkenbare emotionele elementen in verweven, zoals foto’s, tekst of verwijzingen naar klassieke juwelen, die een startpunt vormen voor verdere betekenisassociaties. Hieruit groeien ook letterlijk associatieve zijsporen op de werkbank van de ontwerpster. Hier komt alles samen in een uiterst doordacht en afgetast geheel, waarbij het zoekproces minstens even belangrijk is als het eindresultaat. Elke creatie bevat een spel van ingetogen emoties, herinneringen, verwondering, koestering,… Haar juwelen bezitten aldus bij uitstek een ‘emotionele waarde’; het zijn dragers van een cumulatie van emoties. Tegenwoordig gebruikt men veelal de term ‘sentimental jewellery’ om aanduiding te geven van de bijzondere ‘sentimentele waarde’ van dergelijke juwelen.
Hier en daar is ook een tikkeltje kleur aanwezig in de vorm van een steen of een gevonden/verzameld materiaal; een gegeven dat reeds van in het begin een constante vormt in haar werk. In vorige reeksen onder meer aanwezig in de vorm van onconventioneel toegepaste zegellak, druipend over rigide zilveren webstructuren. Deze laatste, vormen zoals haar andere broches eerder autonome sculpturen in miniatuurformaat. Ze bundelen een beeldende vormentaal met een associatief karakter; weidse associatievelden in miniatuurformaat.
Evelien Bracke, juli 2008